Raz na sześć lat, gdy Wigilia Bożego Narodzenia wypada w niedzielę,  historia zbawienia nabiera gwałtownego przyspieszenia. Gdy wybija północ, i kończy się rozpoczynająca czwarty tydzień adwentu niedziela, adwent płynnie przechodzi w Boże Narodzenie. Tak jakby w minutę dzielącą adwentową niedzielę od świątecznego poniedziałku upłynął cały tydzień. Piękny obraz przemijania, prawda?

Mimowolnie przychodzą do głowy słowa Psalmisty o ulotności życia: Dni człowieka są jak trawa; kwitnie jak kwiat na polu. ledwie muśnie go wiatr, a już go nie ma, i miejsce, gdzie był, już go nie poznaje. (Ps 103, 15-16) Albo też takie: W proch każesz powracać śmiertelnym,i mówisz: «Synowie ludzcy, wracajcie!» Bo tysiąc lat w Twoich oczach jest jak wczorajszy dzień, który minął, niby straż nocna. Porywasz ich: stają się jak sen poranny, jak trawa, co rośnie: rankiem kwitnie i jest zielona, wieczorem więdnie i usycha. Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy osiągnęli mądrość serca. (Ps 90, 3-6.12) 

Całe szczęście, że tenże Psalmista nie pozwala nam pogrążyć się w melancholii, podsumowując to przemijanie słowami: A łaskawość Pańska na wieki wobec Jego czcicieli, a Jego sprawiedliwość nad synami synów, nad tymi, którzy strzegą Jego przymierza i pamiętają, by pełnić Jego przykazania”. (Ps 103, 17-18)

I o spełnieniu Bożej obietnicy, wynikającej z tego przymierza, będziemy mogli usłyszeć i zaśpiewać zaraz po północy, na Pasterce. Jeszcze będą przebrzmiewać w myślach słowa czytanej w niedzielę Ewangelii o Zwiastowaniu:  Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida; a już będziemy świętować, to że Słowo stało się Ciałem. 

Dlaczego to dla nas ważne wytłumaczy później Jezus w pewnej nocnej rozmowie Nikodemowi, w najpiękniejszym fragmencie Ewangelii, jej esencji: Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne..

To życie wieczne to nie jakieś życie po życiu, jakaś mglista jak anielskie włosy na choince perspektywa. To rzeczywistość rozpoczynająca się od momentu, gdy uwierzymy Jezusowi, jak uwierzył Nikodem. W to, co relacjonujący rozmowę z Nikodemem Ewangelista Jan zapisał w prologu do swojej  Ewangelii, że to Słowo, które stało się Ciałem w Jezusie, tym którzy jej przyjęli dało moc, by stali się dziećmi Bożymi. Takie życie zaczyna się, lecz jego kresem nie jest nasz grób, bo przez zasłonę śmierci przechodzi w wieczność.

I to właśnie świętujemy w te święta, Święta Bożego Narodzenia. Narodziny Jezusa, Boga, który stał się Człowiekiem. Nasze wspólne narodziny jako dzieci Bożych. Jego Córek i Synów.