W poprzednim rządzie był minister i wiceminister z Bielska-Białej, w obecnym jest tylko jeden wiceminister. Ale mieliśmy kiedyś nawet premiera polskiego rządu, choć realnej władzy to on raczej nie sprawował.
Antoni Pająk urodził się w 1893 roku w Bestwinie. Dość szybko skończył edukację na kilku klasach szkoły ludowej, by podjąć pracę jako robotnik w fabrykach i kopalniach na Śląsku Cieszyńskim. Zaangażował się tam w działalność socjalistyczną, od 18 roku życia był członkiem Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego. Należał też do stowarzyszeń „Sokół” i „Siła”. Naturalną konsekwencją tych zaangażowani stało się zgłoszenie w 1914 roku do Legionów Polskich, w których przez trzy lata walczył w szeregach II Brygady. W 1918 roku, po otrzymaniu poważnych ran na froncie i późniejszej dezercji z armii austriackiej, uczestniczył w rozbrajaniu żołnierzy austriackich. W styczniu 1919 roku jako inwalida wojenny został zwolniony z wojska i powrócił w rodzinne strony.
Nie było mu dane nacieszyć się spokojnym życiem zbyt długo. Podczas wojny polsko-bolszewickiej został członkiem Komitetu Obrony Państwa w Białej Krakowskiej. Potem przez wiele lat był radnym w Białej, a w latach 1927-1928 – komisarzem rządowym miasta. Od 1922 roku przez dwie kadencje był posłem na Sejm RP z ramienia Polskiej Partii Socjalistycznej. W Białej zakładał też lokalną Kasę Chorych, uniwersytet ludowy i kilka gazet.
Po wybuchu wojny w 1939 roku uciekł wraz z rodziną i osiadł na Ukrainie w rejonie Tarnopola. Już w czerwcu następnego roku został przez Sowietów zesłany na Syberię. Wydostał się stamtąd z Armią Andersa, pełniąc przy niej funkcję delegata rządu londyńskiego. Po zakończeniu wojny przebywał z rodziną na Bliskim Wschodzie, by w końcu w 1948 roku osiąść w Wielkiej Brytanii.
W Londynie zaangażował się w działalność emigracyjnych kół politycznych, będąc jednym z liderów Związku Socjalistów Polskich. W rządzie emigracyjnym dwukrotnie pełnił funkcje ministra skarbu (m.in. u premiera Stanisława Cat-Mackiewicza), by w końcu w 1955 roku objąć na dziesięć lat funkcję Prezesa Rady Ministrów rządu RP na uchodźstwie, stając się najdłużej urzędującym szefem emigracyjnego rządu. W tym czasie owdowiał i powtórnie się ożenił. Urząd premiera złożył w czerwcu 1965 roku. Był już wtedy schorowany, pięć miesięcy później zmarł.
Jego druga żona, Jadwiga (też socjalistka), pochowała męża na londyńskim cmentarzu SouthEaling, w rodzinnym grobowcu wraz z pierwszą żoną Antoniego Pająka, Marią i przedwcześnie zmarłym synem Bolesławem.
